3 σύγχρονοι Άγιοι

Οι σύγχρονοι Άγιοι Ιάκωβος, Παΐσιος και Πορφύριος.

Ο Άγιος Ιάκωβος, καταγόμενος από την πονεμένη Μικρά Ασία, ήταν θα λέγαμε «ἐκ κοιλίας μητρὸς» Άγιος, αφού από το Δημοτικό Σχολείο που πήγαινε, εκδηλώθηκαν τα πνευματικά του χαρίσματα και ήδη θαυματουργούσε. Είχε μεγάλη παρρησία, προς τους Αγίους της Εκκλησίας μας, ιδιαιτέρως στους Αγίους Δαυίδ ἐνΕὐβοίᾳ και Ιωάννη τον Ρώσσο. Είχε καθημερινή συναναστροφή και συνομιλία μαζί τους, όπως έχουμε εμείς με τα προσφιλή μας πρόσωπα. Αυτό συνιστούσε και σε εμάς να το βιώσουμε. Βέβαια, άφηνε να εννοηθεί, πως για να το κατορθώσουμε αυτό, πρέπει να πάρουμε οριστικό διαζύγιο από την ψυχοφθόρο πονηρία, διότι αλλιώς, είναι φύσει αδύνατον να έχουμε ζωντανή επικοινωνία με τους Αγίους μας, που ζουν μέσα στην αγαθότητα του Αγίου Πνεύματος.

Ο Άγιος Παΐσιος, είχε άλλου είδους αγία τοποθέτηση προς την Εκκλησία. Είναι ο Άγιος, που μας μετέφερε την βαριά κληρονομιά των μεγάλων Καππαδοκών Αγίων, αφού και ο ίδιος είχε καταγωγή από τα Φάρασα της Καππαδοκίας. Είναι ο Άγιος, που μας δίδαξε την αυταπάρνηση και την άσκηση, ως μητέρες του αγιασμού. Ίσως, να είναι ο μοναδικός από τους συγχρόνους Αγίους, που πόνεσε τόσο πολύ, τον πονεμένο συνάνθρωπό του. Τα τελευταία χρόνια της ζωής του, το κελλί της Παναγούδας, είχε μετατραπεί σε ιατρείο πνευματικό, για όλους τους ανθρώπους, μάλλον για όλη την Κτίση, γιατί πονούσε για όλα. Ο εαυτός του κυριολεκτικά, ήταν ένας απέραντος πόνος για όλα. Όμως πέραν από αυτά τα ιερά που ανέφερα, ο Άγιος είχε και μία επιπλέον μέριμνα για την Εκκλησία. Αγρυπνούσε με αγωνία, όταν άκουγε πως η Εκκλησία μας πολεμείται από αιρέσεις. Οι αγώνες του, εναντίον των αιρέσεων, είναι κάτι ξεχωριστό στον βίο του, που σε λίγους Αγίους το βλέπουμε. Επειδή, ποθούσε διακαώς το μαρτύριο για την αγάπη του Χριστού, ο Κύριος παραχώρησε να τελειωθεί η ζωή του, με μαρτυρικούς πόνους, εξαιτίας της ανιάτου νόσου του καρκίνου.

Ο Άγιος Πορφύριος, ήταν ο κατεξοχήν κήρυκας της Θείας Αγάπης. Δεν μπορούσε να εννοήσει ο Άγιος τους πιστούς του Χριστού, να είναι έξω από αυτήν την μέθη της Θείας Αγάπης ή του Θείου Έρωτος, όπως ο ίδιος συχνά έλεγε. Έτσι λοιπόν, σε όλες τις νουθεσίες και τις διδασκαλίες του, η βάση ήταν ο πιστός να ανακαλύψει την αγάπη του Χριστού, που όπως ιδιαίτερα τόνιζε, αυτή η ιερά μέθη της αγάπης, θα του θεραπεύσει όλα τα δυσάρεστα που συμβαίνουν μέσα και έξω από το σώμα του.