Η γνώμη των άλλων

– Γέροντα, στενοχωριέμαι, όταν οι άλλοι δεν έχουν καλή γνώμη για μένα.

– Καλά πού μου το είπες! Από σήμερα θα κάνω ευχή οι άλλοι να μην έχουν ποτέ καλή γνώμη για σένα, γιατί αυτό σε συμφέρει, καλό μου παιδί. Οικονομάει ό Θεός να μας αδικήσουν οι άνθρωποι ή να μας πουν καμιά κουβέντα, για να εξοφλήσουμε μερικές αμαρτίες μας ή για να αποταμιεύσουμε κάτι στην άλλη ζωή. Δεν μπορώ να καταλάβω, πώς την θέλετε εσείς την πνευματική ζωή; Δεν έχετε καταλάβει ακόμη το πνευματικό σας συμφέρον και θέλετε εξόφληση εδώ. Για τον Ουρανό δεν αφήνετε τίποτε. Πώς τα παίρνεις έτσι τα πράγματα; Τί διαβάζεις; Εύεργετινό διαβάζεις; Εκεί δεν σου λέει τί πρέπει να κάνης; Ευαγγέλιο διαβάζεις; Να διαβάζεις κάθε μέρα.

===

– Γέροντα, όταν κάνω ένα καλό, λυπάμαι, αν δεν το αναγνωρίσουν οι άλλοι.

– Καλά,  εσύ  τί  θέλεις, αναγνώριση από  τον Χριστό  ή  από  τους  ανθρώπους; Πιο  πολύ όφελος δεν έχεις από την αναγνώριση του Χριστού; Σε τί σε βοηθάει να σε προσέχουν  οι άνθρωποι;  Αν  τώρα  σου  αναγνωρίζουν  το  καλό  πού  κάνεις,  στην  άλλη  ζωή  θα  ακούσης: 

Απέλαβες συ  τα αγαθά σου..  Πρέπει  να  χαιρόμαστε,  όταν δεν αναγνωρίζουν  οι  άλλοι τους  κόπους  μας  και  δεν  μάς  ανταμείβουν,  γιατί  αυτούς  τους  κόπους  τους  λαμβάνει  ύπ’ όψιν ό Θεός και θα μάς ανταμείψει με πληρωμή αιώνια. 

Αφού υπάρχει θεία ανταπόδοση, να  κοιτάξουμε  να  βάλουμε  καμιά  δραχμή  στο  Ταμιευτήριο  του  Θεού.  Πρέπει  να δεχόμαστε  την αδικία  σαν  μεγάλη  ευλογία,  γιατί  αποταμιεύουμε  από  αυτήν  ουράνια ευλογία.

===

– Όταν, Γέροντα, δέχεται κανείς την αδικία, όχι γιατί σκέφτεται την μέλλουσα Κρίση, αλλά γιατί αυτό το θεωρεί καλό, είναι σωστό;

– Έ, και αυτό εκεί δεν καταλήγει; Μόνο να προσέξει να  μην  το κάνη, για  να γίνει απλώς καλός  άνθρωπος,  γιατί  έτσι  κάνουν  οι  Ευρωπαίοι. Να  σκέφτεται  πώς  είναι εικόνα  Θεού  και πρέπει  να  μοιάσει  στον  Πλάστη  του.  Αν  υπάρχει  αυτό  το κίνητρο,  βαδίζει  σωστά. Διαφορετικά κινδυνεύει να πέσει στον ανθρωπισμό των Ευρωπαίων.

ΑΓΙΟΣ ΠΑΪΣΙΟΣ

Θαύμα Αγίου Πορφυρίου σε καρκινοπαθη

Σε περίμενα! Δεν πίστεψες ούτε στα λόγια μου, ούτε στις διαβεβαιώσεις μου, αλλά ούτε και στις προσευχές μου. 

Να σε πάρει η ευχή, ευλογημένη,

διέκοψες τις διακοπές σου, που τις είχες τόση ανάγκη και έτρεξες να με βρεις.

Λες και οι ευχές μου δε σε φθάνανε εκεί που ήσουν, και ήρθες εσύ εδώ.

Με αυτά τα λόγια την υποδέχθηκε ο Παππούλης τη φοιτήτρια, θέλοντας έμμεσα, να δείξει και την δυσφορία του για την ολιγοπιστία της.

Και στη συνέχεια πρόσθεσε: 

-Έλα, πες μου τώρα, τί σου είπαν οι γιατροί που σε εξέτασαν;

-Ό,τι ακριβώς μου είπατε και εσείς, πατέρα Πορφύριε. 

Είναι κακό! Είναι καρκίνος! Και έβαλε τα κλάματα…

-Γιατί κλαις; Αυτή είναι η πίστη σου προς το Θεό; Ξέχασες κιόλας αυτά που σου είπα από τηλεφώνου;

Ή μήπως σου πέρασε η ιδέα, από το μυαλό σου, ότι ο καρκίνος είναι πιο … δυνατός από το Θεό;

Αν είναι έτσι, κάνεις πολύ μεγάλο λάθος. Τίποτε δεν είναι πάνω από τον Κύριο μας.

Αυτός και μόνο Αυτός, είναι πάνω απ' όλα! Και από εκείνον εξαρτώνται ΟΛΑ!

Σταμάτα, λοιπόν, να κλαις. Δε θέλω να βλέπω τα παιδιά μου στεναχωρημένα και λυπημένα.

Αλλά χαρούμενα και ευτυχισμένα. Έλα, τώρα, να σου διαβάσω την ευχή που σου υποσχέθηκα.

Και θα δεις πώς θα γίνεις καλά, και μάλιστα γρήγορα. Έτσι και έγινε!

Της διάβασε την ευχή, η οποία διήρκεσε πολλή ώρα, ενώ συγχρόνως σταύρωνε τον κακοήθη όγκο με δύναμη μεγάλη!

Τόση μεγάλη που, όταν ακουμπούσε ο Σταύρος, άφηνε έντονο το αποτύπωμά του!

Τόση πίστη είχε, ότι το αποτέλεσμα θα ήταν το αναμενόμενο. 

Όταν τελείωσε η ευχή, ο Παππούλης είχε λάβει το μήνυμα.

Γι' αυτό το άγιο πρόσωπό του έλαμπε από χαρά! Το άγιο αίτημα του είχε ήδη ικανοποιηθεί!

Ο Μεγάλος Θεός, που τόσο πολύ πίστευε, λάτρευε, προσκυνούσε και με τόση αφοσίωση υπηρετούσε δεκαετίες ολόκληρες,

εισάκουσε τη θερμή προσευχή του και έκανε το μεγάλο θαύμα.

Ο καρκίνος νικήθηκε! Από εκείνη τη στιγμή η καρκινοπαθής είχε ιαθεί!

Ο Παππούλης την κοίταξε στα μάτια και διέγνωσε αμέσως τη διαφορά: Το κλάμα είχε αντικατασταθεί με τη χαρά!

Η απογοήτευση, με την ελπίδα! Η σκυθρωπότης, με το χαμόγελο! Η αρρώστια, με την υγεία!

Και, τέλος, ο θάνατος, με τη ΖΩΗ! Αλήθεια, πόσο υπέροχα είναι αυτά τα αποτελέσματα της Πίστεως!

-Και ο κακοήθης όγκος, που είχε μέγεθος αυγού, τί έγινε, Παππούλη;

τόλμησα και τον ερώτησα, μόλις σταμάτησε την διήγησή του.

-Εσύ τί λες; 

-Εγώ σας ερώτησα… 

-Ε, και εγώ ρωτάω εσένα. -Μα… 

-Τί ήθελες να γίνει ;

Μηδενίσθηκε, εξαφανίστηκε, εξολοθρεύτηκε! 

Πήγε από εκεί που ήρθε…

Σε λίγες ημέρες δεν μπορούσες να εντοπίσεις το σημείο που ευρίσκετο!

Ξέρεις ποιος είναι ο Θεός μας; Ποιός είναι;

 -Ο ποιών πάντα και μετασκευάζων μόνω τω βούλεσθαι!

-Μπράβο! Αυτός είναι! Έχε την ευχή μου.

(Ανθολόγιο Συμβουλών, Άγιος Πορφύριος,σελ. 98-100)

Ο θάνατος είναι μια γέφυρα που μας πάει στο Χριστό

Από την παρακαταθήκη του Αγίου Πορφυρίου: Ο θάνατος είναι μία γέφυρα που θα μας πάει στον Χριστό..

«Όν γαρ αγαπά Κύριος, παιδεύει». 

Η αρρώστια μου είναι μια ιδιαίτερη εύνοια του Θεού, που με καλεί να μπω στο μυστήριο της αγάπης Του και με τη δική Του την χάρι να προσπαθήσω ν’ ανταποκριθώ. 

Αλλά εγώ δεν είμαι άξιος. Γι’ αυτό δεν προσεύχομαι να με κάνει ο Θεός καλά. Προσεύχομαι να με κάνει καλό. Είμαι βέβαιος ότι ο Θεός το ξέρει ότι πονάω. 

Προσεύχομαι όμως για την ψυχή μου να μου συγχωρέσει τα παραπτώματά μου. 

Δεν με απασχολεί πόσο θα ζήσω κι αν θα ζήσω. Αυτό το έχω αφήσει στην αγάπη του Θεού. … 

Ο θάνατος είναι μία γέφυρα που θα μας πάει στον Χριστό. Μόλις κλείσομε τα μάτια μας, θα τα ανοίξομε στην αιωνιότητα. Θα παρουσιασθούμε μπροστά στον Χριστό. Στην άλλη ζωή θα ζούμε «εκτυπώτερον» την χάρι του Θεού.

Δεν ήθελα να σκέπτομαι την κόλαση, τα τελώνια. Δεν θυμόμουν τις αμαρτίες μου, ενώ είχα πολλές. Τις άφησα. Θυμόμουν μόνο την αγάπη του Θεού και χαιρόμουν. 

Αυτή την προσευχή (οίδα Σώτερ ότι άλλος ως εγώ ουκ έπταισέ Σοι, ουδέ έπραξε τας πράξεις, ας εγώ κατειργασάμην …) επαναλάμβανα συνεχώς με λαχτάρα, για να φύγω μ’ αυτούς τους λογισμούς.

Εγώ είχα παραδοθεί στην αγάπη του Θεού. Δεν προσευχόμουνα να με απαλλάξει απ’ τους πόνους. Ο πόθος μου ήταν να μ’ ελεήσει. Είχα ακουμπήσει σ’ Αυτόν, περίμενα να ενεργήσει η χάρις Του. Δεν φοβόμουνα το θάνατο. Στον Χριστό θα πήγαινα.

Πολλή ωφέλεια έχομε απ’ τις ασθένειες, αρκεί να τις υπομένομε χωρίς γογγυσμό και να δοξάζομε τον Θεό, ζητώντας το έλεός Του. Όταν αρρωστήσομε, το θέμα δεν είναι να μην πάρομε φάρμακα ή να πάμε να προσευχηθούμε στον Άγιο Νεκτάριο. 

Πρέπει να ξέρομε και το άλλο μυστικό· ν’ αγωνισθούμε ν’ αποκτήσομε την χάρι του Θεού.  Αυτό είναι το μυστικό. Τα άλλα θα μας τα διδάξει η χάρις, δηλαδή το πώς θ’ αφεθούμε στον Χριστό. 

Εμείς δηλαδή περιφρονούμε την ασθένεια δεν τη σκεπτόμαστε, σκεπτόμαστε τον Χριστό απαλά, ανεπαίσθητα, ανιδιοτελώς κι ο Θεός κάνει το θαύμα Του προς το συμφέρον της ψυχής μας. Όπως λέμε στην Θεία Λειτουργία, «πάσαν την ζωήν ημών Χριστώ τω Θεώ παραθώμεθα».

Όσο επιμένομε και εκβιάζομε τους αγίους και τον Θεό να γίνομε καλά, τόσο ζούμε την αρρώστια μας. Όσο ενδιαφερόμαστε να τη διώξομε, τόσο τη ζούμε. Όλο το μυστικό είναι η πίστη· αδιάκριτη, απαλή, απλή και αφελής. 

Εν απλότητι και αφελότητι καρδίας». Να έχομε πίστη ότι ο Θεός μας υπεραγαπά κι ότι θέλει να γίνομε δικοί Του. Γι’ αυτό επιτρέπει τις ασθένειες μέχρι να παραδοθούμε μ’ εμπιστοσύνη σ’ Αυτόν.

Όταν παραδοθούμε στον Χριστό, ειρηνεύει ο πνευματικός μας οργανισμός, με αποτέλεσμα τη φυσιολογική λειτουργία όλων των οργάνων και των αδένων. 

Όλα επηρεάζονται. Γινόμαστε καλά, παύομε να υποφέρομε. Και καρκίνο να έχομε, αν τα αφήσομε στον Θεό και γαληνεύσει η ψυχή μας, μπορεί η θεία χάρις με τη γαλήνη αυτή να ενεργήσει να φύγει και ο καρκίνος και όλα.

Αγαπήστε τον Χριστό. Γίνετε άγιοι. Ριχτείτε μόνο στην φιλία με τον Χριστό, μόνο στην αγάπη Του, μόνο στο θείο έρωτα.

Ο παλιός άνθρωπος

Τί φταίει , Γέροντα , και δεν είμαι πάντοτε ειρηνική ;

– Δεν ελευθερώθηκες απο τον εαυτό σου, είσαι σκλάβα στον παλαιό σου άνθρωπο. Κοίταξε να πετάξης τον εαυτό σου, γιατί , αν δεν πετάξης τον εαυτό σου , θα σε πετάξη ο εαυτός σου.

Όποιος έχει φιλαυτία , δεν μπορεί να έχη ανάπαυση , ειρήνη ψυχής , γιατί δεν είναι εσωτερικά ελεύθερος. Είναι σαν ..την χελώνα και το περπάτημα του είναι σαν της χελώνας. Βγάζει ελεύθερα το κεφάλι της η χελώνα ; Τον περισσότερο καιρό μένει κλεισμένη στο καβούκι της.

– Νομίζω , Γέροντα , ότι θεωρητικά πιάνω τον εαυτό μου, στην πράξη όμως …..

– Η εφαρμογή είναι δύσκολη , εκεί ζορίζεται ο παλαιός άνθρωπος. Αν όμως δεν ζορίσουμε φιλότιμα τον παλαιό μας άνθρωπο , θα μας ανατινάξη την πνευματική μας οικοδομή.

– Γέροντα , πώς είναι η κόλαση ;

– Θα σου πώ μια ιστορία που είχα ακούσει. Κάποτε ένας απλός άνθρωπος παρακαλούσε τον Θεό να του δείξει πως είναι ο Παράδεισος και η κόλαση. Ενα βράδυ λοιπόν στον ύπνο του άκουσε μια φωνή να του λέη : “ Ελα , να σου δείξω την κόλαση ”. Βρέθηκε τότε σε ένα δωμάτιο όπου πολλοί άνθρωποι κάθονταν γύρω απο ένα τραπέζι και στην μέση ήταν μια κατσαρόλα γεμάτη φαγητό.

Ολοι όμως οι άνθρωποι ήταν πεινασμένοι , γιατί δεν μπορούσαν να φάνε.

Στα χέρια τους κρατούσαν απο μιά πολύ μακριά κουτάλα , έπαιρναν απο την κατσαρόλα το φαγητό , αλλά δεν μπορούσαν να φέρουν την κουτάλα στο στόμα τους. Γι’αυτό άλλοι γκρίνιαζαν , άλλοι φώναζαν , άλλοι έκλαιγαν ….

Μετά άκουσε την ίδια φωνή να του λέει “ Ελα τώρα να σου δείξω και τον Παράδεισο ”.

Βρέθηκε τότε σε ένα άλλο δωμάτιο όπου πολλοί άνθρωποι κάθοταν γύρω απο ένα τραπέζι ίδιο με το προηγούμενο και στην μέση ήταν πάλι μια κατσαρόλα με φαγητό και είχαν τις ίδιες μακριές κουτάλες. Όλοι όμως ήταν χορτάτοι και χαρούμενοι , γιατί ο καθένας έπαιρνε με την κουτάλα του φαγητό απο την κατσαρόλα και τάιζε τον άλλο. Κατάλαβες τώρα κι εσύ πως μπορείς να ζής απο αυτήν την ζωή τον Παράδεισο ;

Όποιος κάνει το καλό , αγάλλεται , διότι αμείβεται με θεϊκή παρηγοριά. Όποιος κάνει το κακό , υποφέρει και κάνει τον επίγειο παράδεισο επίγεια κόλαση.

Έχεις αγάπη , καλωσύνη ; Είσαι άγγελος και όπου πας ή σταθής μεταφέρεις τον Παράδεισο.

Έχεις πάθη , κακία ; Έχεις μέσα σου τον διάβολο και όπου πας ή σταθής , μεταφέρεις την κόλαση.

Από εδώ αρχίζουμε να ζούμε τον Παράδεισο ή την κόλαση.

 

Απόσπασμα απο το βιβλίο ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ ΛΟΓΟΙ Ε΄ ΠΑΘΗ ΚΑΙ ΑΡΕΤΕΣ

ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΕΦΡΑΙΜ ΑΡΙΖΟΝΑΣ 

Κάποιος Αμερικανός, είχε πάει στο μοναστήρι του Αγίου Αντωνίου στην Αριζόνα με την παρέα του. Σε κάποια στιγμή εμφανίζεται ο γέροντα Εφραίμ να βγαίνει από το κελί όπου εξομολογεί τον κόσμο και να ρωτάει τον νεαρό Αμερικανό: - Έχεις παιδί μου καλό κινητό, μοντέρνο, σύγχρονο; - Γιατί ρωτάτε γέροντα, είπε με απορία ο νεαρός.

Γέροντας Εφραίμ Αριζόνας : Να θέλω να πάρεις τηλέφωνο στο Άγιο Όρος σε μια μονή, για να μιλήσω εκεί με ένα μοναστήρι, του απάντησε ο γέροντας.

Ο γέροντας έδωσε τον αριθμό της μονής και είπε στον νεαρό:

– Παιδί μου, πάρε τηλέφωνο σε μία ώρα περίπου και μόλις βγάλεις γραμμή, να μου δώσεις το τηλέφωνο, για να μιλήσω.

Πράγματι ο νεαρός μετά από μία ώρα πήρε τηλέφωνο στην μονή του Αγίου Όρους και στα Αμερικάνικα είπε στον μοναχό που σήκωσε το τηλέφωνο, ότι ο γέροντας Εφραίμ από την Αριζόνα ήθελε να τους μιλήσει.

Καθώς τα έλεγε αυτά ο νεαρός Αμερικανός κατευθυνόταν στο κελλί του γέροντα Εφραίμ, που εξομολογούσε, για να του δώσει το τηλέφωνο.

Ο μοναχός από το Άγιο Όρος παραξενεύτηκε από το τηλέφωνο και είπε στον νεαρό, ότι ο γέροντας Εφραίμ βρίσκεται στην μονή τους και μάλιστα ήθελε εκείνος, να του μιλήσει! Κόκκαλο ο νεαρός Αμερικανός!

Και ακούει από την άλλη γραμμή να του μιλάει ο γέροντας Εφραίμ και να του λέει:

– Έλα παιδί μου Τζον (έτσι έλεγαν τον νεαρό), γι’ αυτό σε είπα να πάρεις τηλέφωνο, για να μπορέσουμε να μιλήσουμε! Εγώ από το Άγιο Όρος και εσύ από την Αριζόνα! Για να δεις τι εστί Ορθοδοξία και τι είναι Χάρις Αγίου Πνεύματος! Θα τα πούμε σύντομα Τζον!…

Αυτά του είπε ο γέροντας Εφραίμ Αριζόνας και έκλεισε το τηλέφωνο

Ο νεαρός Τζον συγκλονίστηκε! Έμεινε στήλη άλατος!

Μόλις λίγο συνήλθε από το σοκ, πήγε και άνοιξε την πόρτα του εξομολογητηρίου και είδε ότι ο γέροντας Εφραίμ δεν ήταν μέσα….

Μετά πήγε στην παρέα του και άρχισε να εξιστορεί το βίωμά του στους φίλους του.

Και όταν τελείωσε την διήγηση, βγαίνει από την πόρτα του εξομολογητηρίου ο γέροντας Εφραίμ και του λέει:

– Τζον έλα να σε δω!

– ……..

Αυτό το γεγονός έγινε η αιτία ο νεαρός να παρατήσει τα εγκόσμια και να γίνει μοναχός στο μοναστήρι του Αγίου Αντωνίου.

Η κατακριση

Ὅποιος κατακρίνει τοὺς ἄλλους, πέφτει στὰ ἴδια σφάλματα.

–Γέροντα, πῶς συμβαίνει, ὅταν κατακρίνω μιὰ ἀδελφὴ γιὰ κάποιο σφάλμα της, σὲ λίγο νὰ κάνω κι ἐγὼ τὸ ἴδιο σφάλμα;

–Ἂν κατακρίνη κανεὶς τὸν ἄλλον γιὰ ἕνα σφάλμα του καὶ δὲν καταλάβη τὴν πτώση  του,  ὥστε  νὰ  μετανοήση,  συνήθως  πέφτει  στὸ  ἴδιο  σφάλμα,  γιὰ  νὰ  τὸ καταλάβη. Ὁ Θεὸς δηλαδὴ ἀπὸ ἀγάπη ἐπιτρέπει νὰ ἀντιγράφη ὁ ἄνθρωπος τὴνκατάσταση αὐτοῦ τὸν ὁποῖο κατέκρινε. Ἂν πῆς λ.χ. ὅτι κάποιος εἶναι πλεονέκτης καὶ δὲν καταλάβης ὅτι κατέκρινες, ὁ Θεὸς παίρνει τὴν Χάρη Του καὶ ἐπιτρέπει νὰ πέσης κι ἐσὺ στὴν πλεονεξία· ἀρχίζεις τότε νὰ μαζεύης. Μέχρι νὰ καταλάβης τὴν πτώση σου καὶ νὰ ζητήσης συγχώρεση ἀπὸ τὸν Θεό, θὰλειτουργοῦν οἱ πνευματικοὶ νόμοι. Γιὰ νὰ σὲ βοηθήσω, θὰ σοῦ πῶ κάτι ἀπὸ τὸν ἑαυτό μου. Ὅταν ἤμουν στὴν Ἱερὰ  Μονὴ  Στομίου, ἔμαθα  γιὰ  μιὰ  συμμαθήτριά  μου  ἀπὸ  τὸ  Δημοτικὸ  ὅτι  εἶχε παραστρατήσει καὶ ἔκανε ζημιὰ κάτω στὴν Κόνιτσα. Προσευχόμουν λοιπὸν νὰ τὴν φωτίση ὁ Θεὸς νὰ ἀνεβῆ στὸ μοναστήρι, γιὰ νὰ τῆς μιλήσω. Εἶχα ξεχωρίσει καὶ μερικὰ κομμάτια περὶ μετανοίας ἀπὸ τὴν Ἁγία Γραφὴ καὶ ἀπὸ Πατερικά. Μιὰ μέρα λοιπὸν ἦρθε μὲ  δυὸ  ἄλλες  γυναῖκες.  Μιλήσαμε  καὶ  ἔδειξε ὅτι  κατάλαβε.  Στὴν  συνέχεια ἐρχόταν συχνὰ μὲ τὸ παιδί της καὶ ἔφερνε κεριά, λάδι, λιβάνι γιὰ τὸν ναό. Μιὰ φορὰ κάποιοι γνωστοὶ προσκυνητὲς ἀπὸ τὴν Κόνιτσα μοῦ λένε: «Πάτερ, αὐτὴ ἡ γυναίκα ὑποκρίνεται. Ἐδῶ φέρνει κεριὰ καὶ λιβάνι καὶ κάτω συνεχίζει μὲ τοὺς ἀξιωματικούς». Ὅταν ξαναῆρθε, τὴν βρῆκα στὴν ἐκκλησία νὰ ἀσπάζεται τὶς εἰκόνες, καὶ τῆς ἔβαλα τὶς φωνές: «Φύγε ἀπὸ  ̓δῶ, τῆς εἶπα, ἔχεις βρωμίσει ὅλη τὴν περιοχή!...». Ἡ καημένη ἔφυγε κλαίγοντας. Δὲν πέρασε πολλὴ ὥρα καὶ αἰσθάνθηκα μεγάλο σαρκικὸ πόλεμο. «Τί  εἶναι  αὐτό;  λέω.  Ποτέ  μου  δὲν  εἶχα  τέτοιον  πειρασμό.  Τί  συμβαίνει;».  Δὲν μποροῦσα νὰ βρῶ τὴν αἰτία. Κάνω προσευχή, τὰ ἴδια· ὁπότε παίρνω τὸν ἀνήφορο γιὰ τὴν Γκαμήλα6. «Καλύτερα νὰ μὲ φᾶνε οἱ ἀρκοῦδες», εἶπα. Προχώρησα ἀρκετὰ μέσα στὸ  βουνό·  ὁ  πειρασμὸς  δὲν  ὑποχωροῦσε.  Βγάζω  τότε  ἕνα  τσεκουράκι  ποὺ  εἶχακρεμασμένο στὴν μέση μου καὶ δίνω τρεῖς τσεκουριὲς στὸ πόδι μου, μήπως καὶ μὲ τὸν πόνο φύγη ὁ πειρασμός. Τὸ παπούτσι γέμισε αἷμα, ἀλλὰ τίποτε. Σὲ μιὰ στιγμὴ ἦρθε στὸν νοῦ μου ἐκείνη ἡ γυναίκα καὶ τὰ λόγια ποὺ τῆς εἶχα πεῖ. «Θεέ μου, εἶπα τότε, ἐγὼ γιὰ λίγο ἔζησα αὐτὴν τὴν κόλαση καὶ δὲν μπορῶ νὰ τὴν ἀντέξω, κι αὐτὴ ἡ ταλαίπωρη ποὺ ζῆ συνέχεια αὐτὴν τὴν κόλαση!... Συγχώρεσέ με ποὺ τὴν κατέκρινα». Ἀμέσως ἔνιωσα μιὰ δροσιὰ θεϊκὴ καὶ ἐξαφανίσθηκε ὁ πόλεμος. Βλέπεις τί κάνει ἡ κατάκριση7 

Ἁγ. Παϊσίου Ἁγιορείτου:    ΛΟΓΟΙ  Ε’  «Πάθη καὶ Ἀρετὲς»   -56-

6.Γκαμήλα ὀνομάζεται ἡ βουνοκορφὴ τῆς Πίνδου Πάπιγγο-Τύμφη, ἐπειδὴ τὸ σχῆμα της μοιάζει μὲ καμήλα.

7.Ὁ  Γέροντας  ἀποκαλύπτοντας  ἐξομολογητικὰ  τὸ  γεγονὸς  αὐτό,  ἀποκαλύπτει συγχρόνως τὸ μαρτυρικό του φρόνημα, τὸ ὁποῖο πήγαζε ἀπὸτὴν ἀγάπη του γιὰ τὸν Χριστό. Ἡ ἀγάπη αὐτὴ κατέφλεγε τὴν καρδιά του καὶ τὸν παρακινοῦσε πρὸς κάθε ὑπερβολὴ ἀσκήσεως καὶ ὀδύνης. Τὸ κίνητρο δηλαδὴ γιὰ τὴν ἀντιμετώπιση αὐτὴν τοῦ πειρασμοῦ δὲν ἦταν τὸ μίσος πρὸς τὸ σῶμα, ἀλλὰ ἡ ἀγάπη του γιὰ τὸν Χριστό. (Παρόμοια παραδείγματα μαρτυροῦνται καὶ στοὺς βίους τῶν Ἁγίων. Βλ. Βίος Ὁσίου Μαρτινιανοῦ, 13 Φεβρουαρίου).  Ὁ Γέροντας ἀνέφερε τὸ γεγονὸς αὐτό, γιὰ νὰ τονίση ὅτι μὲ τὴν κατάκριση ἀπομακρύνεται ἀπὸ τὸν ἄνθρωπο ἡ Χάρις  τοῦ  Θεοῦ·  σὲ  καμμιὰ  περίπτωση  δὲν  θὰ  ὑπεδείκνυε  παρόμοια  ἀντιμετώπιση  ἑνὸς σαρκικοῦ πειρασμοῦ.

3 σύγχρονοι Άγιοι

Οι σύγχρονοι Άγιοι Ιάκωβος, Παΐσιος και Πορφύριος.

Ο Άγιος Ιάκωβος, καταγόμενος από την πονεμένη Μικρά Ασία, ήταν θα λέγαμε «ἐκ κοιλίας μητρὸς» Άγιος, αφού από το Δημοτικό Σχολείο που πήγαινε, εκδηλώθηκαν τα πνευματικά του χαρίσματα και ήδη θαυματουργούσε. Είχε μεγάλη παρρησία, προς τους Αγίους της Εκκλησίας μας, ιδιαιτέρως στους Αγίους Δαυίδ ἐνΕὐβοίᾳ και Ιωάννη τον Ρώσσο. Είχε καθημερινή συναναστροφή και συνομιλία μαζί τους, όπως έχουμε εμείς με τα προσφιλή μας πρόσωπα. Αυτό συνιστούσε και σε εμάς να το βιώσουμε. Βέβαια, άφηνε να εννοηθεί, πως για να το κατορθώσουμε αυτό, πρέπει να πάρουμε οριστικό διαζύγιο από την ψυχοφθόρο πονηρία, διότι αλλιώς, είναι φύσει αδύνατον να έχουμε ζωντανή επικοινωνία με τους Αγίους μας, που ζουν μέσα στην αγαθότητα του Αγίου Πνεύματος.

Ο Άγιος Παΐσιος, είχε άλλου είδους αγία τοποθέτηση προς την Εκκλησία. Είναι ο Άγιος, που μας μετέφερε την βαριά κληρονομιά των μεγάλων Καππαδοκών Αγίων, αφού και ο ίδιος είχε καταγωγή από τα Φάρασα της Καππαδοκίας. Είναι ο Άγιος, που μας δίδαξε την αυταπάρνηση και την άσκηση, ως μητέρες του αγιασμού. Ίσως, να είναι ο μοναδικός από τους συγχρόνους Αγίους, που πόνεσε τόσο πολύ, τον πονεμένο συνάνθρωπό του. Τα τελευταία χρόνια της ζωής του, το κελλί της Παναγούδας, είχε μετατραπεί σε ιατρείο πνευματικό, για όλους τους ανθρώπους, μάλλον για όλη την Κτίση, γιατί πονούσε για όλα. Ο εαυτός του κυριολεκτικά, ήταν ένας απέραντος πόνος για όλα. Όμως πέραν από αυτά τα ιερά που ανέφερα, ο Άγιος είχε και μία επιπλέον μέριμνα για την Εκκλησία. Αγρυπνούσε με αγωνία, όταν άκουγε πως η Εκκλησία μας πολεμείται από αιρέσεις. Οι αγώνες του, εναντίον των αιρέσεων, είναι κάτι ξεχωριστό στον βίο του, που σε λίγους Αγίους το βλέπουμε. Επειδή, ποθούσε διακαώς το μαρτύριο για την αγάπη του Χριστού, ο Κύριος παραχώρησε να τελειωθεί η ζωή του, με μαρτυρικούς πόνους, εξαιτίας της ανιάτου νόσου του καρκίνου.

Ο Άγιος Πορφύριος, ήταν ο κατεξοχήν κήρυκας της Θείας Αγάπης. Δεν μπορούσε να εννοήσει ο Άγιος τους πιστούς του Χριστού, να είναι έξω από αυτήν την μέθη της Θείας Αγάπης ή του Θείου Έρωτος, όπως ο ίδιος συχνά έλεγε. Έτσι λοιπόν, σε όλες τις νουθεσίες και τις διδασκαλίες του, η βάση ήταν ο πιστός να ανακαλύψει την αγάπη του Χριστού, που όπως ιδιαίτερα τόνιζε, αυτή η ιερά μέθη της αγάπης, θα του θεραπεύσει όλα τα δυσάρεστα που συμβαίνουν μέσα και έξω από το σώμα του.